Man over boord

De zon komt op achter de heuvels van Turkije aan de andere kant van de smalle zeestraat. We zijn om 5u opgestaan om met Eric naar zijn vaste uitkijkpost te gaan. We staan er nog maar net als iemand een bootje signaleert. Een kleintje. Met veel te veel mensen aan boord. Je ziet de mensen vlak boven het water zitten door de verrekijker. Dichterbij lijken ze in de problemen te komen. Zijn ze gestopt? Iemand aan boord zwaait met een rode jas. Eric gaat zijn vrouw halen om droge kleren te verzorgen. Wij dalenaf naar het strand. We komen tegelijk met de boot aan. Kinderen huilen hard. Mannen wijzen driftig naar het water. 'A boat capsized behind us!'. En er is geen kustwachtin zicht. Een vrouw huilt onbedaarlijk. Een Syriër geeft me ontroerd een hand. Thank you! Een ander, wijzend naar de vrouw: haar man is overboord gesprongen om ons te redden. De boot was te zwaar beladen. Ons hart staat stil. Tranen in de ogen van angst. En turen naar de golven. Dan springt iemand in zee. Zijn broer, zegt iemand. Hij begint krachtig te zwemmen. Een Griek en ik rennen mee langs de kustlijn. Over de rotsen. We zien iets oranje waar hij naar toezwemt. De Griek schreeuwt: an oildrum. Maar springt dan toch in het water. Keert halverwege terug en zegt:gone. He's lost. De broer zwemt nog steeds. Eindelijk verschijnt de kustwacht. We zwaaien met jassen en wijzen naar de broer in het water. Hij wordt opgepikt en de boot gaat nu zoeken. Terug bik de groep horen we dat ook de eerste man gered is. De vrouw kan het nog niet helemaal geloven maar wordt iets rustiger. Later blijkt de drenkeling een krachtige man uit een havenstad. Opgegroeid in zee. Zijn vrouw wist niet dat hij kon zwemmen. Zewaren net 2 maanden getrouwd. Hij interieurarchitect. Zij lerares Engels. Ze hopen op Europa. Een nieuw leven. In syrie was het horror elke dag. Nu hebben ze een toekomst. Insjallah. De trots op haar man straalt van haar gezicht na hun hereniging in de haven. Insjallah indeed