Chaos om de hoek - zo dichtbij en zo concreet

Het is ongelofelijk hoe dichtbij deze ellende is. Via twitter vind je een van de mensen die elke ochtend om 6.00 met zijn verrekijker zoekt naar arriverende boten. Vanochtend berichtte hij dit:

"we have just been with two boats from Syria around 100 people! an emotional morning"

Als ik reageer dat dit heftig is en blij ben dat hij ze in elk geval kan verwelkomen, reageert hij met:

"we are here but cant be everywhere sadly, Skala Sikaminia had 5 boats and no help!!!"

Dan ontvang ik een mail van een kennis. Zijn tante heeft een huisje op Lesbos en schrijft onder andere;

"De aantallen die aankomen, soms zelfs aanspoelen, verschillen maar gemiddeld tussen de 300 en 600 per dag, we hebben zelfs een dag gehad waarop er meer dan 2000 aankwamen. In het begin (april) reed er nog wel eens een bus voor de vluchtelingen vanaf de haven van Molyvos naar de hoofdstad Mitilini waar het grote kamp is. Tegenwoordig moeten de meeste lopen in de brandende zon, een toch van 70 kilometer over het bergachtige landschap. Je begrijpt dat dit een onmenselijke toestand is.Heel soms worden de vrouwen en kinderen vervoerd met een bus en moeten de mannen lopen, vaker nog zien wij hier alles voorbij komen, vrouwen met baby's en kleine kinderen. Het is hun verboden om met de bus en/of taxi's te reizen en de chauffeurs van bussen en taxi's raken hun licentie kwijt als ze worden betrapt op het vervoeren van vluchtelingen. Ze komen vlak voor ons huis langs en in het begin was dat schrikken en confronterend.
Het went nooit en vooral als er kinderen bij zijn dan is het elke keer weer behoorlijk slikken en een gevoel van onmacht overvalt me. Ik deel water uit en ze rusten vaak wat voor ons huis onder de bomen. Mensen slapen in de open lucht.
Dat brood, melk, fruit en water moet worden gekocht van donaties want........er is dus echt niets geregeld!"

Gisteren gaf ze haar laatste hoedjes aan kinderen die voorbij komen. Eerst maar de kinderen, als je moet kiezen aan wie je de hoedjes geeft. Nu heeft een bevriende journalist op facebook gevraagd om een bedrijf dat dozen met hoedjes stuurt. Iedereen doet wat. Wij gaan erheen. Met lege handen. en een camera.

Of moeten er grote koffers mee. Maar met wat? Kun je dat niet beter achteraf laten opsturen als je zelf hebt ervaren wat er aan de hand is? Dilemma's. Een nog volle agenda voor de reis kan beginnen. En ondertussen tickets regelen. En op momenten weer de thrill voelen van op reis gaan. De achtbaan is begonnen en belooft nog een heel aantal keer over de kop te gaan. Stick with us.