Zondag gedachten

En weer straalt de zon. Dit keer geen uitkijkpunt waar we angstig overstekende bootjes volgen met een verrekijker, maar een balkon in een stil dorpje. oude Grieken met een espresso op het terras. En vogels. Hoeveel boten heeft Eric al ontvangen vanochtend? Hoeveel mannen droge kleren gegeven, kinderen helpen omkleden en hoeveel warmgewreven?
De boot die we gister aan land hielpen had zo 20 kinderen aan boord. een man op krukken. Uitgeputte moeders. Ik zal nooit meer dat kleine Syrische meisje vergeten dat rillend van kou en angst de armpjes om mijn nek klemde. 2 jaar was ze denk ik.

We krijgen al routine als team. Op deze 2e dag. Narda wrijft de kinderen warm en helpt ze met aankleden. Alfard praat met de mannen. Linda filmt. En alle drie trekken we Linda even aan de mouw als we iets zien dat nog vastgelegd moet. Meestal is ze er zelf al bij.

Vanochtend dus niet. Pauze even. En rust. 30km verderop gaat het gewoon door. Stromen er nieuwe mensen het eiland op. Waar door opofferen de vrijwilligers wordt geholpen waar kan maar de omstandigheden verschrikkelijk zijn. Deze mensen willen naar Europa. Omdat je daar niet elke dag over je schouder hoeft te kijken of niet iemand jou of je kinderen wil doden of ontvoeren. Waar IS ver weg lijkt en je baby misschien een leven kan gaan opbouwen. Maar Europa houdt de deuren potdicht. ze staat aan de binnenkant van de deur grendels te controleren en extra blindering aan te brengen. De angst schreeuwen buiten zijn voor ons Nederlanders thuis nauwelijks te horen.

Door die dichte deuren ontstaat er een levendige handel rond de sluiproutes. Er is geen alternatief: smokkelaars of de dood. Je leven wagen met hen of je leven verliezen zonder hen. 2000 euro van Afghanistan naar Turkije. nog eens van Turkije naar Lesbos. Onderweg bestolen en bedreigd. Geen genade waar dan ook. Volkomen uitgeleverd want er is geen andere weg.

En Lesbos is zo n sluipweg. De eilanders krijgen deze uitgeputte mensen op hun deurmat. En hebben zelf al niets meer. Belasting is omhooggeschoten. Inkomsten dalen. Dat wat ze hebben aan tijd en geld proberen velen te delen maar het is zo ongelofelijk groot hier. En al zo lang.

Het is zo hard tijd voor andere wegen. dat de mensensmokkelaars treurig zien hoe een open Europa hen de harde mensenhandel uit de mond stootte. Hoe vrouwen en kinderen ongestraft een lange neus maken naar hun bedreigers met een vliegticket in de hand.

Griekenland stemt ja of nee vandaag. Maar zo lang Noord-Europa doet alsof de vluchtelingen haar probleem niet zijn blijft dit land kapotgaan. Wat de keuze ook wordt. De eilander weet niet wat te kiezen want beide keuzes zijn een ramp. Dat hebben ze dan gemeen met de bootvluchtelingen die aankomen. No choice. En ze stappen voetje voor voetje door de bagger van ons vluchtelingenbeleid en de levendige mensenhandel. Hopend op licht.

Wij zijn vereerd iets van de moed, de liefde en de vrolijkheid als er weer een stapje gehaald is of iemand een hand uitsteekt - mee te mogen maken